Οποιος ταξιδέψει στις Πρέσπες, στη Μικρολίμνη, στον Αγιο Γερμανό και σε όλα τα χωριά της περιοχής, θα βρεθεί σε μια άλλη διάσταση, που δεν έχει απολύτως καμμία σχέση με αυτή των μεγάλων πόλεων, της Αθήνας και φυσικά των πολιτικάντηδων και των Κυβερνήσεών τους. Και δεν θα αναφερθώ στο φυσικό κάλλος, ούτε όμως και στην ερημιά, την μοναξιά, που βαραίνει τους κατοίκους των περιοχών ΟΛΟ τον χρόνο. Ούτε θα μιλήσω για τα περιορισμένα έως μηδενικά τουριστικά έσοδα, για τους περιορισμένους πόρους και για τις αποστάσεις (που είναι αλήθεια ότι "μειώθηκαν" με την Εγνατία, αυτό όμως θα πρέπει να "διαφημιστεί" ώστε να μάθουν όλοι ότι οι Πρέσπες δεν είναι πια ένας απομακρυσμένος και δυσκολος προορισμός). Οχι, αυτό που θέλω να πω, και να παρατηρήσω, είναι ότι όταν βρίσκεσαι στις Πρέσπες, δύσκολα μπορείς να φανταστείς ότι είναι δυνατόν α ισχύουν τα φορολογικά μέτρα άλλων περιοχών και εκεί. Γιατί "εκεί" είναι δύσκολα και σκληρά, όσο κι αν η περιοχή ανταμοίβει με την μοναδικότητά της την "άλλη" ποιότητα ζωής. Οι κάτοικοι χρειάζονται επιδότηση, όχι φορολογία, για να συνεχίσουν να μένουν και να παράγουν στον όμορφο αυτό τόπο. Ενας δρόμος υπάρχει, και η ηλεκτροδότηση (με συχνές διακοπές). Αυτά είναι ολα όσα έχει κάνει το Κράτος. Και ο διάδρονος του 1,5 χιλιομέτρου που ενώνει τη στεριά με το νησάκι του Αγίου Αχιλλείου, όπου η ζωή συνεχιζεται όπως πριν 20, 30 και 50 χρονια.
Οι Πρέσπες, και τολμώ να πω ιδιαίτερα η "μικρή" και το σχεδόν εγκαταλελειμένο μοναδικό παραλίμνιο χωριό της, η Μικρολίμνη, χρειάζονται κρατική ενίσχυση, όχι φορολογία. Γιατί αυτοί είναι οι τελευταίοι αμόλυντοι Παράδεισοι που πρέπει όλοι να προστατέψουμε, αν θέλουμε να μείνει και κάτι για τα παιδιά μας σ' αυτή τη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλουμε σχολιάστε με επιχειρήματα, και στην Ελληνική γλώσσα.