ΤΟ ΡΟΖ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

Το ροζ ποδήλατο με τα μαύρα φτερά, το καλαθάκι και τα φώτα με το παλιομοδίτικο δυναμό, εκλάπη απο το παλιό, μικρό εξοχικό, κάπου στην περιοχή της Ερέτριας. Ηταν διπλοκλειδωμένο με αλυσσίδες και λουκέτα, αλλά οι κλέφτες χρησιμοποίησαν τα εργαλεία του κήπου για να τις σπάσουν. Αναστάτωσαν, διέλυσαν, γκρέμισαν, βρώμισαν και πήραν δύο ποδήλατα και ένα σωρό μικρά αγαπημένα μπιμπλώ μηδενικής αξίας. Φιλότεχνοι κλέφτες. Ολα Αφρικανικής τεχνοτροπίας, απομεινάρια απο παλιά ταξίδια μελών της οικογένειας τον περασμένο αιώνα.
Η πίκρα ήταν μεγαλύτερη απο τον θυμό. Υπήρχε και η σκέψη του τι θα γινόταν αν κάποιος βρισκόταν μέσα στο σπίτι. Αύγουστος, μήνας εξοχικών. Τρείς μόνο μέρες έμεινε το σπιτάκι μόνο του.  Ηταν αρκετές. Αλλά η λύπη για το ροζ ποδήλατο, μας συγκλόνισε. Και είπαμε, ας πάμε αυτή τη φορά στην Αστυνομία να το καταγγείλουμε μήπως και βρεί κανένα κύκλωμα διακίνησης κλεμμένων ποδηλάτων όπως διαβάζουμε καμμιά φορά, και μας φωνάξει να το "αναγνωρίσουμε".
Ολοι στην περιοχή, ο φούρναρης, ο βενζινάς, ο κηπουρός, ο μπακάλης, ο πετράς, ο ταβερνιάρης και ο περιπτεράς, γέλασαν όταν τους ανακοινώσαμε την πρόθεσή μας: "Θα κάνουν το παν να σας πείσουν να ΜΗΝ κάνετε τίποτα, για να γλυτώσουν το γράψιμο", μας είπαν. Ομως εμείς πονάγαμε για το ροζ ποδήλατο (του φορτώσαμε όλες μας τις στενοχώριες-που δεν είναι λίγες), και επιμείναμε.
Με την διάλυση της Αστυνομίας των ετών του μνημονίου, δηλαδή την συγχώνευση Αστυνομικών Τμημάτων και την έλλειψη προσωπικού, δεν υπάρχει φυσικά τμήμα σε κάθε περιοχή. Πηγαίνεις στην μεγαλύτερη πόλη και απο εκεί ψάχνεις για τον πιο κοντινό Αστυνομικό Σταθμό. Τηλεφωνήσαμε κι εμείς, στην Αστυνομία της μεγάλης πόλης. "Να παρετε την ασφάλεια", μας είπαν, και το έκλεισαν.  Ξανακαλέσαμε: "Μας συνδέετε με την Ασφάλεια, παρακαλούμε;". Μας έδωσαν άλλο νούμερο. Πήραμε.
-"Εμπρός, Ασφάλεια".
-"Καλημέρα, ξέρετε έγινε διάρρηξη εκεί (περιοχή, διεύθυνση) και μας πήραν δύο ποδ..."
-"Να πάρετε το 100"
-"Πως;; Τι;;"
-Να τηλεφωνήσετε στο 100 να στείλει περιπολικό"
-"Μα μας είπαν ότι..."
ΚΛΙΚ, του-τουου (έκλεισε η γραμμή, κοινώς μας το έκλεισε ο ασφαλίτης της μεγάλης πόλης που βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή της Ερέτριας στην Εύβοια).
Το ροζ ποδήλατο όμως φώναζε. Ζητούσε απο μας να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ξανάρθει κοντά μας. Δηλαδή, το λογικό, αυτονόητο και αναμενόμενο σε μια ευνομούμενη πολιτεία, σε ένα Κράτος μάλιστα που έχει τόσες απαιτήσεις απο τους πολίτες του. Σε κλέβουν; Τρέχεις στην Αστυνομία και εκεί κάνουν ό,τι μπορούν για να σε βοηθήσουν.
Πήγαμε λοιπόν στον Αστυνομικό Σταθμό. Κλειστά και κλειδωμένα, μέρα μεσημέρι. Τηλεφωνήσαμε σε κάποιον γνωστό απο το χωριό, "που τους ξέρει όλους". Πράγματι, μας είπε ότι θα έψαχνε να βρεί κάποιον και να τον στείλει στο Τμήμα, συγνώμη, στον "σταθμό". Σε 5' ένας ευγενικός κύριος με πολιτικά ήταν εκεί! Του είπαμε το...δράμα μας, και ρωτήσαμε αν έπρεπε να καλέσουμε το 100. Απόρησε:"Ποιός σας το είπε αυτό; Το 100 δεν απαντά σ' αυτή την περιοχή. Το νούμερο είναι το..... ".  Μάλιστα. Το σημειώνουμε για την επόμενη φορά. (Σπάνε το σπιτάκι κατά μέσο όρο μία φορά στα δυό χρόνια. Φέτος, τρείς φορές. ΧΙΛΙΑΔΕΣ αλλοδαποί, Αφγανοί και Πακιστανοί, απο τα χωράφια της περιοχής, παλεύουν να επιβιώσουν. Με κάθε τρόπο. Κι εμείς το ίδιο. Η διαφορά μας είναι ότι πληρώνουμε φόρους. Και άλλες εθνικότητες. Και δικοί μας, εθισμένοι. Που όμως δεν κλέβουν χορτάρινες μάσκες και μικρά ρινοκεράκια. Μπορεί όμως να ήταν και για ξεκάρφωμα, που ξέρεις. Πέρυσι σε μια διάρρηξη, άφησαν τα ποδήλατα και έκλεψαν την ...τρόμπα για τα λάστιχα! Τώρα έκαναν φροντιστήριο και ξεπέταξαν τα λουκέτα. Ο κόσμος προχωράει!).
Πάει το ροζ ποδήλατο. Ο ευγενικός αστυνομικός με τα πολιτικά έγραψε τα στοιχεία μας σε ένα χαρτάκι 4Χ4 εκατοστά, μας τόνισε ότι αυτό δεν είναι μήνυση και θα έπρεπε να πάμε στην μεγάλη πόλη για περισσότερα (ούτε καν στο βιβλίο συμβάντων δεν καταχώρισε την καταγγελία διάρρηξης και κλοπής που έγινε σε ένα σπίτι 200 μέτρα μακριά απο τον "σταθμό" του), κι εμείς φύγαμε αποχαιρετώντας νοερά για πάντα το ροζ ποδήλατο.  
Φυσικά, θα πείτε τα αναμενόμενα: "Καίγεται ο κόσμος, εκλογές, μνημόνια, μεταναστευτικό, ανεργία, αβεβαιότητα, αγωνία για το αύριο κι εσύ κλαίγεσαι για το ποδήλατο;". Μα ναι. Και κλαίγομαι, και παραπονιέμαι, και στενοχωριέμαι και απαιτώ προστασία απο το κράτος. Να πάνε να ψάξουν στα στέκια, που οπωσδήποτε γνωρίζουν, για να το βρούν. Ομως δεν πάνε. Βαριούνται, αδιαφορούν, δεν έχουν βενζίνη, φοβούνται, τα έχουν βρεί με τους κλέφτες, είναι κακοπληρωμένοι και δουλεύουν ανάλογα, δεν με νοιάζει καθόλου. Εχουμε συνειδητοποιήσει το που μας έχουν κατεβάσει οι πολιτικές της τελευταίας πενταετίας; Πόσο έχει αλλοιωθεί η σκέψη μας; Πόσο "έχουμε συνηθίσει και αποδεχτεί" το ότι αν μας κλέψουν είναι περιττό να πάμε στην αστυνομία να ζητήσουμε να μας βρεί τα κλεμμένα; Μόνο με ναρκωτικά, εγκλήματα κατά ζωής και παιδική πορνογραφία ασχολούνται. Η λεγόμενη "χαμηλή εγκληματικότητα" είναι πλέον όχι μόνο ατιμώρητη αλλά σχεδόν...θεμιτή: "Τι να κάνουν κι αυτοί αν δεν έχουν λεφτά; Σου κλέβουν τα ποδήλατα να τα πουλήσουν για τη δόση τους. Δεν λες πάλι καλά που δεν είσαστε κι εσείς μέσα!".
Μάλιστα. Θα το δεχτούμε αυτό; Θα συμφωνήσουμε; Θα το ψηφίσουμε; Μέσα στην οικονομική αγωνία προσπερνάμε θεμελιώδεις αξίες της δημοκρατίας, όπως είναι ο σεβασμός στην περιουσία και η ασφάλεια του πολίτη. Δεν έχουν πια σημασία αυτά; Τα θεωρείτε "δευτερεύοντα" και "επουσιώδη"; Είναι πιο σημαντικές οι κορώνες του κ. Βαγγέλα, και οι κατηγορίες που εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν απο την κακοφωνία των πολιτικών στα τηλεοπτικά πάνελ; Σήμερα το ροζ ποδήλατο, αύριο τι; Και από που; Απο ποιούς; Και από πόσους; Αν συνεχιστεί αυτή η αδιαφορία, αν είναι "λογικό" το να μας κλέβουν οι αλλοδαποί και ημεδαποί (δεν τους εξαιρώ- μόνο αριθμητικά υστερούν οι "δικοί μας"), αύριο θα θεωρείται "λογικό" και το να μας σκοτώνουν: "Κι εσύ καϋμένε γιατί αντιστάθηκες και δεν του έδινες τα χρήματα; Τι να κάνει ο άνθρωπος, αναγκάστηκε να σε μαχαιρώσει για να τα πάρει!".
Το ροζ ποδήλατο χάθηκε. Αλλά με ξύπνησε. Με ταρακούνησε. Με έκανε να γράψω αυτές τις γραμμές. Που κάποιοι θα τις διαβάσουν. Και ανάμεσά τους ίσως βρεθούν μερικοί που θα προβληματιστούν. Και, πάλι ίσως, μπορεί να κάνουν κάτι για να μην συμβεί αυτό, ή κάτι χειρότερο, στους ίδιους και στην οικογένειά τους. Εκλογές έρχονται. Δεν είναι μόνο τα οικονομικά το ζητούμενο. Η δημόσια ασφάλεια και η υγεία προηγούνται των πάντων!